Aan het einde van het jaar passeren er altijd rijen aan lijstjes. Wie was de beste, de mooiste of wat was het meest favoriet van het jaar of de afgelopen decennia. Ik vroeg mij dan ook af hoe oud ik ondertussen ben. Ik lees zoveel over eeuwenoude culturen en structuren om daar in het heden iets mee te doen dat ik mij de vraag stel hoe oud ik ondertussen ben. Ik zag in een lijstje van muziek dan ook een pop muziekstuk voorbij komen die voor mij eigenlijk er op wees hoe ik al lang naar de wereld kijk. Het was de inhoud maar ook de titel die tal van herinneringen losmaakte . The letter oftewel de brief deed mij meteen alle kanten opgaan met mijn gedachten.
Ik was tien jaar oud toen dit nummer van de Box Tops een hit was in Amerika en Canada en internationaal doorbrak. Ik zal het gehoord hebben nadat ik weer uit de dood was opgestaan een jaar later want de radio liet slechts heel beperkt popmuziek horen en ik had nog geen eigen radio om naar de zeezenders te kunnen luisteren. Laat staan dat ik al zo georiënteerd was, want in die periode schreven we nog brieven in plaats van elkaar op te bellen. Wie toen telefoon had, behoorde al tot een bevoorrechte groep. Het is best wel gek ten opzichte van het huidige tijdperk waarin we gewoon contact hebben met Amerika, Canada of welke plek dan ook ter wereld.
De moeite om iemand te bereiken via een brief en dan zoals de tekst van het nummer stelt dat alles in het werk gesteld moet worden om naar huis te gaan naar de vriendin die de brief schreef. Prachtige verbeelding die als je die in Nederland plaats best wel gek is. In die periode stapte je niet zomaar op een vliegtuig naar huis en binnen dit land reisde je of per auto, als je die al had, of per trein of zelfs zoals een buurjongen dat per fiets even naar Friesland deed. Best wel bijzonder, maar als je de inhoud van het nummer hoort en de drang begrijpt dan heb je daar alles voor over. Het is een fonologische worm. Ik dacht nog eens na over dat jaar en wat mij bezighield en de verbeelding die overgebracht werd.
Als je hier woonde, in Europa, hoe anders was dat dan in het Amerika van na de oorlog. Vliegen was daar redelijk normaal en de auto mocht je al besturen als je zestien was dus best wel gek in vergelijking wat wij niet hadden. Voor mij was de brief een mooi medium en die werd dan ook wekelijks geschreven, gestuurd en het antwoord ontvangen. De tekst van het nummer refereert al aan een snelle trein die niet zorgt voor snel arriveren, vandaar dat het vliegtuig maar genomen moet worden. De kosten doen er niet toe want de drang om thuis te komen om je liefje weer te zien is groter. Eenzaamheid is de grote drang en wie verliefd is of de hormonale drang kent weet dat er dan geen obstakel te groot is om terug te komen bij je liefde.
Ik herken dat heel goed en herken daar zoveel in dat je dit zelfs kan plaatsen op vorige levens. Mensen die ineens getriggerd worden door iets wat ze meemaken en een ander leven herinneren en terug moeten gaan naar de plekken uit dat leven. Maar ook simpeler mooie ervaringen die je graag wil herbeleven. Ik zou graag de brieven herbeleven en dat doe ik dan via dat nummer want de inhoud en verhalen uit de brieven wil ik meestal niet herbeleven, laat ik daar eerlijk in zijn. Wat ik door de muziek kan, is opnieuw een blik werpen op de geschiedenis en de wijze hoe ik die telkens kleur. Daar helpt vooral de doorkijkjes in eeuwen die ik dagelijks doe.
Kennis die in de tijd van het nummer niet beschikbaar was, opgravingen die nog niet gedaan waren en wetenschappelijke ontdekkingen die nog onthuld moesten worden, een nieuwe horizon die elke dag opdoemt. Als ik de dagelijkse dosis aan verleden lees dan is het als die brief, de inhoud roept mij vooral op om terug te keren naar de basis, naar het ontdekken en vinden van antwoorden op niet gestelde vragen. Teksten als the letter herken ik uit de popmuziek en door de jaren heen zijn de thema’s die dit soort beelden oproepen bij mij niet veranderd. Toch is het leuk om vanuit zo een startpunt de horizon van je blik op de wereld te richten.
Verbeelding, cultuur, het opwekkende deel van de muziek zal door de eeuwen heen dit effect hebben gehad. Een muziekstuk als the letter vormt een fonologische worm in je hoofd zoals allerlei muziekstukken dat kunnen. Het voordeel is dat je daardoor afgeleid kan worden van tal van bijgedachten maar ook tal van bijgedachten kunnen opleveren. Het leven in je hoofd kan dus een enorme vlucht maken waarbij ik met het grootste gemak eeuwen doorkruis als reiziger in tijd en ruimte of als in een lucide droom waar waarheid en werkelijkheid flink kunnen vervormen.
Ik vlieg dus zo snel als kan, sneller dan een snelle trein en dat allemaal door een geschreven tekst die er dagen over heeft gedaan om mij te bereiken. Tussen de werkelijkheid van de schrijver op dat moment en arriveren bij de schrijver is een beleving die niet te beschrijven is. My baby she wrote me a letter. Hoe oud ik ook ben, het doet mij veel.
0 Reacties