Terwijl ik mij zat voor te bereiden op de dag bleek er zoals vaker voorkomt op het laatste moment een wijziging op te treden in de gebeurtenissen van de dag. Geen grote en schokkende zaken alsof een oorlog, een aardbeving of andere ontmoetingen van natuurlijke aard die mij zouden verstoren maar toch. Voor de laatste woorden; maar toch, of mijn vaste stopwoordje waarmee ik vaker een pleidooi begin; nee, en daarna mijn verhaal was er ook geen ruimte. Het was een elektrificerende gebeurtenis, iets waar je haren te berge kunnen reizen of anders wel door statische elektriciteit omhoog komen te staan.
Nu verschilt het per mens hoe je reageert of wat het met je doet. Als je PTSS hebt, de bijzondere traumatisering, dan kan dat afhankelijk van de oorzaak je doen verstijven. Nu ben ik zelf gewend wakker gemaakt te worden met de meest gekke gebeurtenis die mij dan niets doet maar zo herinner ik mij een moment waar ik niet wilde falen en toch panikeerde zoals de Belgen dat zo mooi uitdrukken. In een meetopstelling onderbrak ik het elektrische circuit om erger te voorkomen. Simpel gesteld had ik, ook de beginknop op nul kunnen stellen maar ik wilde een duur apparaat redden.
Nou dat had ik niet van je verwacht sprak de begeleidende leerkracht. Tja bedacht ik me, het was vast dat ik op de vingers gekeken werd, dat ik dat deed. Het excuus naar mijzelf was eigenlijk een mooi moment om over na te denken. Dat deed ik en ik herkende meteen eerdere voorvallen die voor mij aan de meetopstelling deden denken. Menselijke sociale contacten, simpele ongelukken of eigenlijk heel basic mijn geboorte. Nu is dat laatste natuurlijk een mooi moment maar de klap waarmee ik geboren werd deed het kozijn schudden, dacht ik. Later bleek het een storm te zijn maar als jongmens wist ik dat nog niet.
Gelukkig werd het mij niet aangerekend en werd ik er niet voor op de vingers getikt alhoewel de tik op de billen zo aangevoeld kunnen hebben. Voor mijn dag van vandaag was het echter geen probleem, wie zijn billen brand moet op de blaren zitten en als baby lig je vooral dus dat was geen probleem. Toch bracht de dag van vandaag mij toch bij die gebeurtenissen en bedacht ik mij in het labyrint der hersenspinsels was ik daar gekomen. Maakte ik het mij nou zo moeilijk. Om uit het labyrint van hersenspinsels te komenrelativeerde ik mij terug maar had tevens het gevoel dat ik een Minotaurs had gecreëerd die als een zwaard van Damocles boven mijn hoofd hing.
Het overwinnen van de gedachtenkronkel en die glad strijken lukte mij prima. Ik nam het zwaard ter hand en hakte de gordiaanse knoop door. Soms heb ik van die sporadische momenten waarin ik met daadkracht het leven oppak. Niks geen gedoe en dan gewoon handelen. Wat daarin wel belangrijk was en is dat ik mij vrijmaak van de gedachte dat mensen mij op de vingers kijken waardoor ik verstijf. Het is alsof de mening van een ander er toe doet. Nu waardeer ik de mening van een ander wel maar zijn er vele meningen waar ik netjes zeg, dankjewel, maar doe er niets mee.
Ik bedacht mij plotsklaps het vooral het denken was wat mij dwars zat. Dan kan je er wel over na gaan denken maar dat helpt niet.Menigeen had mij een mening aangeleund als een waarheid als een koe die je achteraf in zijn kont keek. Nee, dat was het niet.
Toch moest ik de dag wel beginnen en de gebeurtenissen onder ogen zien die mijn agenda of beter gezegd de indeling van de dag zouden veranderen, of al veranderd hadden. Als ik het denken stopte en mijn gevoel liet spreken dan bleef er slechts liefde over. Ja dat was het. Het thema waarmee ik het onvoorstelbare voorstelbaar kon maken.
Liefde het meest onmogelijke product wat mensen niet onder woorden kunnen brengen. Datgeen waardoor ik in dit leven tevoorschijn was gekomen. Ik wist het zeker geen woord kon gevonden worden dat direct uitdrukte wat liefde inhield anders dan liefde.
Een ruime stilte viel en plotseling pats bomen wist ik het ; liefde is stilte of nee liefde is ruimte, nee oei en weer moest ik het denken stilzetten want anders nam die de ruimte in. Ja stilte is liefde. Bij iedere gedachte was het hoezo waarom, het antwoord bleef stilte. Geen gedachten maar onmetelijke liefde en die heerlijk uitstralen, compassie.
Mijn agenda was direct gevuld met leegte. Geen woord of gedachte maar liefde voor het woord wat niet in woorden te vatten was en toch de letters aanéén deed rijgen. Onvoorstelbaar hoe lang ik er weer over had gedaan om het monster van het denken met liefde te omvatten. Het is mij duidelijk ik kan alleen in liefde leven die zich als een ruimte in en om mij begeeft en als woord de ruimte neemt die de liefde is.
0 Reacties