Het is weken geleden dat ik voor dit medium geschreven heb, nou nee niet echt maar, ik heb de tekst niet gepubliceerd. Ik heb weken vakantie genomen of gehouden en ben nu na tal van interessante planeetstanden weer aan deze tekst begonnen. Er is altijd genoeg inspiratie en het was dan ook een uitdaging om de tijd te nemen om zaken te doen die eerst de aandacht vroegen, het niets. Het totaal verdoofd zijn door het niets is ook iets. Vandaag begon de dag met weer heel veel zaken in mijn hoofd die ik stuk voor stuk opzij zette.
Het eeuwige nee waar ik vaak een reactie mee begin begon met een opzichtig ja. Tjonge waar een mens zich allemaal mee bezig houdt. Punten en komma's van het leven noem ik het maar. Meer dan ooit denderde het leven in jaren voorbij en dook ik zelfs in vorige levens , vooral geïnspireerd door een film die ik voorbij zag komen. Ja, duidelijk geïnspireerd werd ik door het begin van de film. Na het begin haakte ik af voor aardse zaken maar bleef het thema doorspelen. Ik ben opgegroeid met een stuk spiritualiteit dat steeds meer vorm kreeg en waarbij ik de inhoud steeds beter kon plaatsen.
Zwijndrecht als geboorteplaats met de Dordtse kerkregels als geschiedenis van dominante kerkelijke onderdrukking was toch wel een inspiratiebron. In de jaren zeventig was het Dordtse een plek waar ik tal van wereld geloven tegenkwam en waar juist de ontmoeting van “de wereld” en de ontkerkelijking een mooie start was van ontwikkeling van spiritualiteit. Die verdieping was vanmorgen dan ook een mooi thema in mijn hoofd. Het doorbreken van de muur en tijd en de gedachte dat iemand met een LSD dosis in de grote kerk met Bach op het orgel gespeeld zou helpen aan een daadwerkelijke epiphanie in de vorm van het ontmoeten van God zou helpen.
Al snel liet ik die gedachte los want de gedachte dat dit iets toe zou voegen aan iemand die stellig overtuigd is van de leefregels van de kerk zoals die in het Dordtse zijn opgesteld zou helpen was echt een drog gedachte of eigenlijk een drugs gedachte. De gedachte aan het verwerven van inzicht leidde vanzelf weer naar de reïncarnatie gedachte van de film die zo zou passen bij de verhalen van de bhagavad gita. Maar ook bij tal van andere boeken of geestelijke stromingen. In de groei van die gedachte kijk ik naar buiten en zie de grootsheid van het heelal waarin wij zweven en zit grinnikend te luisteren naar Pink Floyd.
You Tube zorgt met zijn algoritme er telkens weer voor dat ik uit oude keuzes nieuwe lijstjes krijg voorgezet. De dominee is er niets bij denk ik. De thema’s die wij als mens tot ons nemen of op laten dringen, leiden voor de één tot een lijdensweg terwijl de ander er een leidensweg in ziet. De veelheid aan gedachten in de ochtend helpen mij aan de gedachten terug naar de jaren zeventig waar kennis beperkt beschikbaar was en eenoog nog koning. De radio van toen, mijn transistor, is vervangen door een telefoon die eenzelfde schrille klank voortbrengt, bedenk ik mij als die transistor.
Meteen bedenk ik mij hoe ik onderweg op vakantie ineens niet meer zomaar naar de radio kan luisteren omdat het DAB systeem de FM vervangt en dat de piratenradio van de AM ook niet meer aanwezig is. Alles doen we digitaal en alle storingen waar ik vroeger zo mooi mee kon wegdromen bestaat niet meer. Wel blijft die horizon die voorbij komt voor mij de inspiratie en brengt de gedachten op de nostalgie en de daarbij passende liedjes. Hoeveel mensen zullen al die bijgedachten hebben denk ik terwijl ik rondloop in een grote kerk waar eeuwenlang bedevaartgangers hun tussenstop maakten.
Als ik denk in het scenario van de film dan zie ik hier door tijd en ruimte dezelfde mensen in een andere vorm. De wandversiering inspireert mij daar ook nog eens extra in. Binnen een mensenleven ben ik door eeuwen heen gereisd en sta ik toch echt in een monument van steen dat minimaal zeven eeuwen staat. Ik kijk goed om mij heen, herken ik de eeuwen van vorige levens of herken ik mijn andere rol. Ik herken dat ik geniet en mocht ik dan in een ander leven daar zijn dan weet ik dat het goed is. Het is niet wat er gebeurt maar hoe het voorbij komt terwijl het mij niet verbaast.
Ik bedenk mij dat de Maharishi uit India is gekomen om in Vlodrop te gaan wonen, misschien moet ik daar de moed uit putten om elders op de wereld te leven om daar verder te schrijven. Ik weet het nog niet en kijk nog eens goed rond en in gedachten denk ik nog even te wachten voordat ik de stap zet die mijn oudste kinderen al hebben gemaakt. Misschien is dat ook voldoende. Voorlopig schrijf ik door met alle obstakels van dien en dien het doel van zijn oneindig door levens heen.
0 Reacties