Mijn hersenen hebben een soort elektrische lading die ontlaadt als de bol van een elektrificeer machine. Dat betekent dat als je je handen rond mijn hoofd houdt, mijn haren als statische snaren omhoog gaan staan ( als de verkeerde mensen dat doen rijzen mij de haren te berge) . Zo gaat dat ook van binnen. Afwijkend van normale hersenactiviteit dendert er sinds mijn operaties (in negentien achtenzestig) van alles door mijn hoofd. De gewenning aan dat proces stopt nooit maar de ervaring helpt wel om er mee overweg te gaan. Het is altijd moeilijk uit te leggen wat er gebeurt. Destijds keken de artsen naar mij als een interessant experiment, ik voelde mij een soort monster van Frankenstein.
Zij keken niet verder dan een lichaam dat bleef functioneren. Als ik overgaf dan dachten zij dat er een functie in de hersenen had begeven of hadden ze het liefst het lichaam opengesneden om te kijken wat er fout was. Vroeg ik daarnaar dan keken ze als wijze mannen, destijds geen vrouwen aan mijn bed, naar mij als dom wezen. Alleen de arts die naam maakte met mijn overleven sprak met mij alsof ik een volwassen persoon was en niet het wezen wat hij weer in elkaar had gezet en waarvan ik zijn duimafdruk nog in mijn schedel heb staan. Zolang er geen klachten waren, nou ja, bijkomende zaken, dan was er geen reden om elkaar te blijven bezoeken.
Een dokter was destijds iemand van statuur en ik ben gewoon gerepareerd. Mijn hersenen en de activiteit reageerden op allerlei signalen waarvan iedereen, de artsen, mij aankeken of ik met mijn levendige fantasie het allemaal verzon. Toen ik in mijn verdere leven in aanraking kwam met elektriciteit en vooral de natuurkundige effecten ervan lukte het mij om alles wat ik voelde vorm te geven en beter te gaan hanteren. Licht, magnetisme, elektrische krachten, temperatuur en tal van andere nuttige psychologische processen hielpen mij tot inzicht te komen wat er met mij gebeurd was. Het leven was empirisch geworden en leidde tot AH momenten.
Soms als ik wakker wordt dan lijkt het net alsof ik uit de brandende molen tevoorschijn gekropen ben, het voelt alsof de balken bovenop mij gevallen zijn en zo kan mijn hoofd ook aanvoelen als ik die op de verkeerde manier stoot. De verbeelding is uit de klassieke Frankenstein films maar voelt wel passend. De elektrische lading die ontstaat of ontstond, ik blijf behoedzaam om mij niet te stoten, is iets geks wat mij wel heeft geholpen om bijvoorbeeld acupunctuur en acupressuur te begrijpen en te leren. Ik had voor mijn operaties al geleerd KI vast te zetten ( zoals in Ai ki do ) maar pas later leerde ik de begrippen beter klasseren. Ook de opleiding in de techniek maakte het beter mogelijk de definities te maken van wat er gebeurde.
De mens van stof, vlees en bloed verklaart de techniek van de verbeelding met een stoffelijke werking die al eeuwen verklaard wordt. Nu kwam ik op het onderwerp terecht via een onderwerp door mijn voornaam Christiaan. In mijn jeugd was ik trots op Christiaan Huygens vanwege de naamverwantschap. Nee, in mijn familie zaten geen klokkenmakers of lenzenslijpers of natuurkundig geïnteresseerden. Het artikel ging in op de door hem ontwikkelde kennis die huidige wetenschappers opnieuw onder de loep namen. Het ging om de breking van licht en alles wat daarin met tijd en ruimte te maken had, maar daar past ook zijn ontwikkeling van het uurwerk bij.
De mechanische werking van het lichaam werd na mijn operaties wel een noodzakelijk te beheersen. De eerste keer dat ik uit mijn ziekenhuisbed mocht stappen onder toeziend oog van dokters en zusters, één zuster achter mij om mij op te vangen, voelde zoals ik Frankenstein zag stappen. Ik bewoog wankelend zonder de artsen en zusters te vertellen dat ik een dag eerder al geprobeerd had te staan en te lopen. Het duizelde mij die eerste dag weet ik nog goed. Met mijn enorme tulband aan verband om mijn hoofd voelde ik mij beslist wel wankel. Ik had geen besef wat er met mij gebeurd was. Gedurende de jaren vertelde ik mensen wel eens over die ervaring maar iedereen deed alsof het normaal was of was niet geïnteresseerd.
Het enige wat me hielp was zelf ontdekken en ontwikkelen. Ik heb heel veel geleerd door die periode en ontwikkelde hierdoor de kennis over natuurkundige fenomenen. Beheersing van de energie die ik leerde als Ki de Japanse uitdrukking met begrippen als Yin en Yang hebben mij veel gebracht. Bij een recente operatie mocht ik opnieuw opstaan en met slangen aan mijn lichaam gaan wandelen. Wat voor mij een openbaring was dat dit zonder mensen om mij heen mocht. Het was een ware epifanie en uitdaging. Ik heb er van genoten en voelde mij minder een monster van Frankenstein. ik ben ondertussen van kop tot voet in elkaar genaaid en onderdelen zitten her en der herplaatst in mijn lichaam maar de ervaring die ik bij mijn eerste operaties heb opgedaan hebben mij enorm geholpen.
Voor mijn omgeving ben ik een afstandelijke mens, die robotachtig reageert met zijn rare ideeën en opmerkingen. Wat mij dan altijd weer helpt is dat ze voor het onmogelijke dan wel langs komen. Want voor mij voelt het aan als mogelijk. Als een arts mij weleens vraagt of ik mij druk maak over de situatie krijgt deze meestal de opmerking terug als vraag; helpt dat dan. De uitdrukking ; ik kan mij wel voor mijn kop slaan betekent bij mij iets anders. De energie die dat opwekt en staat waarin het mij brengt doet mij wel twee keer nadenken om dat te doen. Dat anderen de uitdrukking gebruiken omdat ik zomaar mogelijke oplossingen op lepel, doet mij wel begrijpen waarom ze dat roepen.
Ik heb geleerd om net als het slingeruurwerk stabiel te blijven en de onrust in mijn denken, bewegen, leven te beheersen. Ik voel de energie door mijn lichaam stromen en blijf geaard. Ooit had ik een collega die dat niet kon en dan zag je de elektrische vonken vanuit haar lichaam overschieten waar wij als omgeving veel schik over hadden. Ik ben gewend dat mensen tal van zaken onzin vinden en op de MTS heb ik maar besloten om niet meer met de beperkte technici het er over te hebben. Ik heb er vrede mee en heb me net als het monster van Frankenstein teruggetrokken maar mijn hoofd is nog steeds heel gevoelig en knettert als vanouds.
0 Reacties