Ik kwam deze week weer tal van zaken tegen waarbij je kan zeggen of stellen dat het een kruispunt is. Of dat nou in mijn leven, denken, werken of voelen is laat ik even in het midden. De slag bij Grolle trok mijn aandacht en zette mijn denkhoofd aan door de jaartallen. De tachtigjarige oorlog, gebroeders de Witt ik zocht even naar de opeenvolging der dingen. Het viel natuurlijk snel op zijn plaats. Door Grolle dacht ik aan Grolloo en dat kwam eigenlijk door de titel die ik hier hanteer crossroads.
Grolle deed mij denken aan iets anders dat was duidelijk en ik zat met mijn denkhoofd in een andere associatie die wel paste bij een nummer van Cuby and the blizzards. Een andere dag een andere weg. De band was eerder deze week voorbij gekomen en met alles wat er gebeurde werden mijn gedachten heen en weer geschud, een beetje de blues dus. Johan Derksen woont in Grolloo dus die naam duikt in dat kader vaker op en hij houd de blues graag levend. Nu ben ik in mijn jeugd er wel geweest, ook toen Cuby and the Blizzards bekender werden.
Het dorp an sich heeft slechts zeshonderd twee en twintig inwoners maar staat als blues village op de kaart. Eigenlijk bedacht ik mij dat alle dorpjes vroeger veel belangrijker waren dan nu. Grolle daarentegen heeft tegenwoordig ruim tienduizend inwoners en is al heel lang stad. Buurtschappen zou je kunnen zeggen kunnen dus uitgroeien tot historisch strategische plaatsen. Eigenlijk is dat met Dordrecht ook zo want ook hier geldt dat Dordrecht slechts een klein dorpje is net als Grolle ommuurd, net zo oud, en in de Nederlandse geschiedenis zeker zo belangrijk.
De ommuurde stad van Dordrecht is de Spuiboulevard als grens daarna richting vest en dat is het wel. Alles wat buiten de muren ligt zijn eigenlijk buitenplaatsen opgeslokt door de stad. Wie in de stad loopt ziet dat wat duidelijker bij de Tolbrugstraat waar de grens op het naambordje staat , stad zijde of land zijde. Aangezien het denkhoofd zo bezig was met de muziek, in the canyons of your mind- Bonzo dog doo dah band, dacht ik even terug aan mijn jeugd waarin ik destijds Grolloo bezocht. Hoe was het ook al weer. Het dorpje, mijn woonplek Zwijndrecht en de stad Dordrecht die ik destijds bezocht met de bus.
Tegenwoordig fiets ik overal ter wereld en heb op gekste plekken gereden maar destijds was de afstand naar Dordrecht zoiets alsof ik naar Londen of Parijs reed, nou ja wel heel erg overdreven. Maar in gedachten leek het wel zo want er veranderde in de stad zoveel dat ik mij slecht kon oriënteren alsof ik steeds ergens anders was. Op oude foto’s lukte het mij ondertussen goed mij te heroriënteren en mijn herinneringen goed een plek te geven. Tenslotte zijn wij als denkende mens er geweldig goed in om de herinnering aan te passen naar de verstoring die we kiezen of meemaken of zelf aanpassen.
Dat laatste was dan ook heel de week het thema door een verschenen boek over de tweede Wereldoorlog en Dordrecht, de Dordtse affaire. Dat maakte mij dus wat onderzoeken der en zocht ik dus naar foto’s en feiten. Voordat ik het wist zat ik dus in de tachtigjarige oorlog om grote stappen te maken via het stadhouderloze tijdperk door de tweede Wereldoorlog naar de wederopbouw waar sloop van oude panden geen enkel punt was. Daar zat de verwarring begreep ik. Toch hielp één foto mij heel goed om de plek terug te zien die ik zocht. Waar stapte ik vroeger uit die bus en hoe zag het er uit.
Ja dat was de vest. Diezelfde Vest waar tegenwoordig de auto’s zich in rij ophopen om in en uit de parkeergarage te komen. Vanuit de mijn gevonden foto stond ik te kijken naar de veranderingen. De paardentram die mensen van het groothoofd , waar ze met de veerboot aankwamen, richting station. Juist die plek bij het oranje hotel waar ik later op de vest uitstapte uit de regio bus vormt nog steeds zo een knooppunt. Mijn denkhoofd was weer helemaal volgelopen in gedachten van verschillende wegen op verschillende dagen.
De paardentram had mij op het spoor gezet van Pipo de clown terwijl de file of de Vest mij ingegeven was door Kees Thies, columnist en journalist die lang in Zwijndrecht heeft gewerkt maar ook al die andere gedachten. Ja mijn hoofd was geheel aan de gang gegaan met de humor en verkleed sessies zoals ik die ken van de bonzo dog doo dah band. In Grolle namen wel meer dan duizend reenactors deel verkleed naar historisch moment. In gedachten door de eeuwen heen kijkend dacht ik gewoon opnieuw terug met veel plezier naar alles wat ik meegemaakt had en op zoek naar de muziek en de titels van Cuby and the Blizzards laafde ik mijn aan mijn favoriete jeugd ban the Bonzo dog doo dah band.
De filmpjes die in mijn jeugd niet te zien waren of een enkele keer op de VPRO was gewoon genieten, daar kan geen Pipo of reenactor tegenop. Nog steeds zijn er van die favoriete momenten in een mens zijn leven waarop je terug kan kijken. Als jong kind in Grolloo maar ook de Beatle film magical mystery tour waar de Bonzo dog doo dah band in voorkomt. Ja mijn denkhoofd is net zoiets als die film onmogelijke gedachten waar je brullend van de lach met de gekste kostuums op de meest vreemde plekken terecht komt. Kortom als ik op de Vest kom dan weet u dus wat er allemaal in mijn hoofd afspeelt.
Als u wilt lachen kijk dan eens door een andere bril naar de dingen die voorbij komen en laat je gedachten eens gaan, je weet dan nooit waar je allemaal komt. Wie weet voelt u zich wel normaal.
Grolle deed mij denken aan iets anders dat was duidelijk en ik zat met mijn denkhoofd in een andere associatie die wel paste bij een nummer van Cuby and the blizzards. Een andere dag een andere weg. De band was eerder deze week voorbij gekomen en met alles wat er gebeurde werden mijn gedachten heen en weer geschud, een beetje de blues dus. Johan Derksen woont in Grolloo dus die naam duikt in dat kader vaker op en hij houd de blues graag levend. Nu ben ik in mijn jeugd er wel geweest, ook toen Cuby and the Blizzards bekender werden.
Het dorp an sich heeft slechts zeshonderd twee en twintig inwoners maar staat als blues village op de kaart. Eigenlijk bedacht ik mij dat alle dorpjes vroeger veel belangrijker waren dan nu. Grolle daarentegen heeft tegenwoordig ruim tienduizend inwoners en is al heel lang stad. Buurtschappen zou je kunnen zeggen kunnen dus uitgroeien tot historisch strategische plaatsen. Eigenlijk is dat met Dordrecht ook zo want ook hier geldt dat Dordrecht slechts een klein dorpje is net als Grolle ommuurd, net zo oud, en in de Nederlandse geschiedenis zeker zo belangrijk.
De ommuurde stad van Dordrecht is de Spuiboulevard als grens daarna richting vest en dat is het wel. Alles wat buiten de muren ligt zijn eigenlijk buitenplaatsen opgeslokt door de stad. Wie in de stad loopt ziet dat wat duidelijker bij de Tolbrugstraat waar de grens op het naambordje staat , stad zijde of land zijde. Aangezien het denkhoofd zo bezig was met de muziek, in the canyons of your mind- Bonzo dog doo dah band, dacht ik even terug aan mijn jeugd waarin ik destijds Grolloo bezocht. Hoe was het ook al weer. Het dorpje, mijn woonplek Zwijndrecht en de stad Dordrecht die ik destijds bezocht met de bus.
Tegenwoordig fiets ik overal ter wereld en heb op gekste plekken gereden maar destijds was de afstand naar Dordrecht zoiets alsof ik naar Londen of Parijs reed, nou ja wel heel erg overdreven. Maar in gedachten leek het wel zo want er veranderde in de stad zoveel dat ik mij slecht kon oriënteren alsof ik steeds ergens anders was. Op oude foto’s lukte het mij ondertussen goed mij te heroriënteren en mijn herinneringen goed een plek te geven. Tenslotte zijn wij als denkende mens er geweldig goed in om de herinnering aan te passen naar de verstoring die we kiezen of meemaken of zelf aanpassen.
Dat laatste was dan ook heel de week het thema door een verschenen boek over de tweede Wereldoorlog en Dordrecht, de Dordtse affaire. Dat maakte mij dus wat onderzoeken der en zocht ik dus naar foto’s en feiten. Voordat ik het wist zat ik dus in de tachtigjarige oorlog om grote stappen te maken via het stadhouderloze tijdperk door de tweede Wereldoorlog naar de wederopbouw waar sloop van oude panden geen enkel punt was. Daar zat de verwarring begreep ik. Toch hielp één foto mij heel goed om de plek terug te zien die ik zocht. Waar stapte ik vroeger uit die bus en hoe zag het er uit.
Ja dat was de vest. Diezelfde Vest waar tegenwoordig de auto’s zich in rij ophopen om in en uit de parkeergarage te komen. Vanuit de mijn gevonden foto stond ik te kijken naar de veranderingen. De paardentram die mensen van het groothoofd , waar ze met de veerboot aankwamen, richting station. Juist die plek bij het oranje hotel waar ik later op de vest uitstapte uit de regio bus vormt nog steeds zo een knooppunt. Mijn denkhoofd was weer helemaal volgelopen in gedachten van verschillende wegen op verschillende dagen.
De paardentram had mij op het spoor gezet van Pipo de clown terwijl de file of de Vest mij ingegeven was door Kees Thies, columnist en journalist die lang in Zwijndrecht heeft gewerkt maar ook al die andere gedachten. Ja mijn hoofd was geheel aan de gang gegaan met de humor en verkleed sessies zoals ik die ken van de bonzo dog doo dah band. In Grolle namen wel meer dan duizend reenactors deel verkleed naar historisch moment. In gedachten door de eeuwen heen kijkend dacht ik gewoon opnieuw terug met veel plezier naar alles wat ik meegemaakt had en op zoek naar de muziek en de titels van Cuby and the Blizzards laafde ik mijn aan mijn favoriete jeugd ban the Bonzo dog doo dah band.
De filmpjes die in mijn jeugd niet te zien waren of een enkele keer op de VPRO was gewoon genieten, daar kan geen Pipo of reenactor tegenop. Nog steeds zijn er van die favoriete momenten in een mens zijn leven waarop je terug kan kijken. Als jong kind in Grolloo maar ook de Beatle film magical mystery tour waar de Bonzo dog doo dah band in voorkomt. Ja mijn denkhoofd is net zoiets als die film onmogelijke gedachten waar je brullend van de lach met de gekste kostuums op de meest vreemde plekken terecht komt. Kortom als ik op de Vest kom dan weet u dus wat er allemaal in mijn hoofd afspeelt.
Als u wilt lachen kijk dan eens door een andere bril naar de dingen die voorbij komen en laat je gedachten eens gaan, je weet dan nooit waar je allemaal komt. Wie weet voelt u zich wel normaal.
0 Reacties