Vakantie

Jaarlijks hebben we collectief en vaak vakantie. Nu is vakantie iets wat voor veel mensen het beeld is van de zomervakantie alhoewel de mensen met kinderen die nu op de basisschool zitten dat veel vaker een meivakantie is. Door scholen zo gepland   dat er wel veertien dagen aan één stuk aansluitend vrij genomen kan worden om een lange vakantie te houden.

Vakantie is voor mij de tijd dat ik even geen agenda verplichtingen heb. In mijn jeugd was vakantie iets van zes weken weg van huis, eindeloos in een oergebied verblijven en genieten van het weinige doen. Ik verbleef vooral in Nederland. Bij mij in de straat maar ook wel een aantal kinderen uit mijn klas betekende dat reizen naar buitenlandse bestemmingen, naar den vreemde.

Nu was mijn bestemming ook wel den vreemde, zoals ik dat graag benoem, een aan de rand van van het buitenland gelegen uithoek van Nederland maar het klonk minder exotisch dan Oostenrijk, Italië, Frankrijk of België. Nu ging het grootste gedeelte van mijn kennissenkring niet zo ver dus er viel weinig te klagen. Vakantie ver weg was nog niet een gemeengoed en de mensen gingen vooral met eigen vervoer in volgepakte auto s dicht op elkaar met of zonder caravan/ tent.

Een uittocht die ik later zag bij de mensen die terugreden naar Turkije of Marokko. Naarmate vakanties verder gingen en steeds meer mensen gingen vliegen of met de bus kwamen ook de vouwwagens en caravans in beeld. Het beeld dat bij mij werd opgewekt was dat van de rondtrekkende nomaden en ik vroeg me dan ook af hoe dat ging onderweg als je een plek om te overnachten moest vinden.

Ik zelf had altijd een vast reisdoel gehad van A naar B dat binnen een dag was te bereiken. Steeds vaker las ik over de verre doelen maar ook de overnachtingen. Ik hoorde de verhalen vanuit diverse hoeken. Leuke verhalen maar ook de drama s vanaf de achterbank. Het leek mij best leuk om dat allemaal eens mee te maken. Nu had ik het geluk na het lezen van een artikel over d Ardèche in gesprek hierover met kennissen de mogelijkheid kreeg om zomaar mee te rijden.

Samen met een vriend die al eerder met zijn ouders dat reisdoel had gedaan. Binnen een paar weken was het al zover en zonder dat ik mij er iets bij voor kon stellen werd alles voorbereid. Ik hoefde alleen maar voor mijzelf te zorgen en leesvoer te vergaren. De reis in een luxe Mercedes met een echte Alpen Kreuzer vouwwagen erachter was voor mij iets nieuws.

Keurig ingepakt op de achterbank, ieders stuk ruimte benut, vertrokken we richting Frankrijk. Het was nog gewoon ouderwets Europa, geen open grenzen, geen mobiele telefoons of routeplanners. Ik voelde mij als een nieuwe nomade en genoot van de nieuwe omgeving die ik alleen kende uit de Tour de France.

Het drama van de achterbank kreeg ik niet mee, misschien omdat ik wel bijzonder leesvoer had gevonden, of dat het feit dat ik geen familie was maar gast die als een lifter mee mocht. Juist ook het onbekende van wat te verwachten speelde een rol mee. Niemand van mijn familie wist waar ik was, ja richting Frankrijk de Ardèche. Hoe vaag kon dat zijn.

De tussenstop interesseerde mij alleen al vanwege het feit om eens mee te maken hoe dat ging. Bij de voorbereiding had ik wel gezien hoe de vouwwagen open ging en ingepakt werd maar dat was nog geen praktijk. Na het vinden van een camping, o zo doe je dat gewoon op de bonnefooi, was het moment van opzetten, eten en slapen.

Met de vouwwagen was dat zo gebeurt en ook het koken was zo klaar. Ik moest wel een beetje lachen maar was al gewaarschuwd door mijn vriend hoe wonderlijk dat zou gaan. Ieder gezin heeft zo zijn gewoontes en ik paste mij snel aan maar deze variant had ik nog niet meegemaakt. Het was in de periode van instantvoedsel. Eten uit een potje alsof het een soort ruimtereis betrof.

De wonderstampot die tevoorschijn getoverd werd, natuurlijk diende ik mij van commentaar te onthouden, deed mijn schamele wenkbrauwen fronsen. Boerenkoolstampot in een paar minuten klaar met rookworst midden in Frankrijk en dat in de zomer. Onder dankzegging at ik mijn maaltijd maar nog nooit van mijn leven heb ik meer zoiets gegeten.

Ja deze ervaring was iets bijzonders en als de hele vakantie zo zou gaan dan wist ik niet of ik dat zou overleven of als wonderchris zou terugkomen. Het laatste traject was wel een beleving, het kaartlezen was een belevenis maar ook het aankomen tussen de bergen. Ja dit was dik de moeite waard om ingepakt achterin de toch wel luxe auto de duizend kilometer af te leggen.

Met een eigen tent die zeer ruim was naast de kampeerwagen voelde het plots zeer luxe. Het eten werd vers eten en de gezelligheid nam alleen maar toe, zo gezellig dat we er een halve week aan vast plakten. Die drieenenhalve week aan verblijf in den vreemde was een belevenis terwijl het veelal ook bestond uit wachten.

Het was vakantie heel basic op een camping die net geen natuur camping was. Geen stroom of water bij de tent en één warmwater douche en dan ook nog betaald. De plek was voor het uitzoeken, kijk maar waar je gaat staan. Wel was er een gewoon toiletgebruik met koudwaterdouches. Uiteindelijk vond ik het wachten voor een zit toilet en warm water douche te lang duren dus stapte ik al die weken lang onder de koudwaterdouches en gebruikte het statoilet.

Het vergelijk met nu is heel groot. Ook het begrip vakantie is veranderd. Door het mobiele netwerk ben ik eigenlijk nooit meer weg. Ik heb destijds niet geprobeerd naar huis te bellen want dat was verdraaide lastig. Het was destijds goed weg zijn en apart thuis komen. In Frankrijk kreeg ik het aanbod daar te blijven en te werken.

Zoals vaker in het leven kan je bij dit soort aanbod lang stil blijven staan en afvragen waarom je het niet hebt gedaan maar dat helpt nooit. De rotonde van zo een vakantie met al haar bijzondere ontmoetingen leidde tot de keus van de afslag retour huis ook al was het bij thuiskomst niet het gevoel gemist te zijn. De keuze die je maakt en leid tot de ervaring die nog veel meer verhalen inluid. Vakantie ik ben er gereserveerd in. Ik ben een koele kikker uit dat natte Nederland die in den vreemde net zo kwaakt als thuis.